Een 'Kei 'goede maand

Naar het westen
Na nog een paar rustige dagen in Tarragona waarin school en strand overheersen, pakken we vrijdag 7 oktober onze bus weer in om verder te trekken naar het mid-westen van Spanje. Doel is ‘la Miera’ om precies te zijn, een gehucht niet ver van Valencia de Alcantara. Na een rit van Tarragona via Valencia komen we vrijdag aan in Titulcia, een klein plaatsje net onder Madrid, waar we overnachten. In de plaatselijke kroeg hebben ze hier nog ‘Buckler’ bier van de tap nog wel. Er is blijkbaar geen spaanse Yoep van ’t Hek.

Het landschap verandert nogal en gaande weg richting Madrid wordt het van groen steeds bruiner. Grote kale gecultiveerde vlaktes, waarvan we later begrepen dat, zoals we al vermoeden, dat het de graanschuur van Spanje is. Vreemd is het wel dat er bijna geen boerderij te bekennen is. Een ander ding dat opvalt is dat er naar Valencia aan de oostkust een tolweg loopt en dan van oost naar west Spanje helemaal geen tolweg meer, terwijl de wegen in prima staat zijn. Apart, maar wel zo goedkoop, we hebben tenslotte wel een beperkt budget!

Aankomst La Miera
Zaterdags rijden we door naar ons einddoel. Rond 14.00 komen we aan in ‘la Miera’. De sleutel van het huisje waar we aankomende 3 weken zullen verblijven moeten we ophalen bij de buurvrouw Jacinta. Hier maken we kennis met de hartelijkheid van de plaatselijke bevolking. Jop, Luit en Suus doen het direct goed en zijn ‘guapo’, wat zoveel betekent als mooi/lief/knap begrijpen we. De gemiddelde leeftijd van het gehucht (schatting 10 huizen, 20 inwoners) gaat met ons erbij waarschijnlijk van 75 naar 50 jaar. Het schijnt dat Spanje één van de snelst vergrijzende landen in Europa is.

Na de sleutel te hebben opgehaald rijden we het 500 meter onverharde pad op naar een huis wat we nog niet kunnen zien, maar de plek is al prachtig. Om de hoek doemt het huis met het kenmerkende brede raam op. Het huis bestaat uit een slaapkamer en badkamer die af zijn en een woonkamer/keuken (nog zonder keuken) en tweede slaapkamer in aanbouw. Om de electra aan te zetten moesten we de stoppen omzetten in een schuurtje. Om in dit schuurtje te komen moet er een ‘gouden’ sleutel op een haakje hangen, maar hoe goed we ook keken, geen ‘gouden’sleutel’. Na contact met de eigenaren in NL bleek de ‘gouden’sleutel’ met de vorige gebruiker meegereisd te zijn naar een volgende bewoner Michel genaamd. We kregen vrijgave de deur te forceren, wat vrij gemakkelijk ging. Overweging beroepsinbreker is gemaakt….Alles is overigens weer in orginele staat terug gebracht.

Het prachtige uitzicht
Vanaf het terras is het uitzicht echt schitterend. Her en der verspreidt liggen overal grote keien waarvan je je af vraagt hoe ze daar op die manier zo zijn gekomen. Prachtige zonsondergangen, een volle maan en tientallen vallende sterren gezien. De eigenaren van het huis, Chantal en Atilla hebben het grondstuk met ruïne erop zo’n 6 jaar geleden gekocht en er sindsdien veel werk verzet om er van te maken wat het nu is. Chantal en Atilla hebben we nog nooit ontmoet, maar Danielle en Reint-Jan, vrienden van ons hadden ons vorig jaar al eens op de hoogte gebracht van dit project en e.e.a. naar ons doorgestuurd. Chantal en Atilla gaven aan dat een huis geleefd moet worden. Super dat zij ons het vertrouwen gaven om ons hun huis te laten beleven.

Aangezien er nog geen keuken aanwezig was hebben we onze eigen campeeruitrusting maar tevoorschijnt gehaald en een mooie buitenkeuken op het terras opgebouwd. Nooit eerder hebben we zo’n mooi uitzicht gehad tijdens het koken en afwassen! Tevens hebben we de ‘tarp’, een groot stuk doek dat schaduw geeft of tegen regen beschermt opgehangen. In ons geval bescherming tegen de zon.

Het weer
De eerste week van ons verblijf was het nog 30 graden +, dus hoogzomerse temperaturen. De tweede week zwakte dit iets af naar 20-25 graden en de 3de week hadden we ineens zowaar twee herftdagen met storm. De regen was ook wel nodig want de watervoorziening bij het huis komt uit een put. We begrepen dat dat nog wel eens wil betekenen dat er in september / oktober geen water is omdat de put simpelweg is opgedroogd. Gelukkig was er nog water toen wij er waren, waar we wel heel zuinig mee zijn omgesprongen. Dus alleen voor douchen gebruiken en de rest doen met flessen water die we vulden bij de pomp in ‘la Miera’ zelf. Dat flessen (5 liter flessen overigens) vullen was een heel ritueel waarbij we door menig dorpsbewoner werden gadegeslagen en begroet. Als de mogelijkheid er was werden Jorge, Luigi en Suze even stevig fijngeknuffeld en gekust, wat ze erg leuk vonden (not). Kwestie van aanpassen…

Gastvrijheid
Valencia de Alcantare (Val de al) is een leuk plaatsje waarvan we de eerste dagen niet helemaal door hadden dat er nog een oud gedeelte ‘stad’ was met leuke straatjes met witte huisjes en zelfs een kasteel. De siësta wordt hier goed beleeft. Tussen 2 en 5 uur s’middags ligt het leven schijnbaar plat. Winkels dicht, maar kroegen daarintegen open. Eind van de middag zie je ook overal mensen op straat verschijnen. Stoeltje erbij en maar kijken en kleppen. Het ziet er allemaal heel gemoedelijk en vriendelijk uit. We hebben echt genoten van de Spaanse gastvrijheid. Koop een meloen op de markt en de kinderen mogen even op de vrachtwagen staan. Vraag in de winkel waarom ze tafels met gaten maken en je wordt gelijk uitgenodigd op de koffie. We kwamen er ook achter dat we in Val de Al bekend stonden als het gezin met de witte bus.

Wandelroutes en projecten
In dit gebied kan je prachtige wandelingen maken. De provincie Extremadura staat bekend om zijn kurkeikenplantages, dolmen (hunebedden) en natuurgebieden met vele bijzondere vogelsoorten. Alle bezienswaardigheden bekeken; ons over de kurkeik verwonderd, honderden gieren en roofvogels gezien. Dolmen/hunebedden bekeken, er staan er hier wel 55 in totaal waarvan eentje echt in de achtertuin. Net als in Assen, de hunebedden bijna in de achtertuin.

Een van de wandelroutes aanbevolen door Chantal was de route naar de ‘Molina negro’, waar zich een riviertje met een watervalletje bevindt. Van de ‘zwarte molen’ is niet veel meer over maar bij de rivier en het watervalletje is het erg prettig vertoeven. Urenlang dammetjes bouwen en waterjuffers (doodskopjes volgens Jop) vangen en wedstrijdje laten doen wie er weer het eerste van de rotsen in het water springt. Vlakbij de waterval staat dan ook nog een huis waar wij dan weer allerlei mogelijkheden in zien. De fantasie slaat al gauw op hol en in no time hebben we er een prachtig B&B van gemaakt. Het enige probleem (naast nog wat andere zaken) is waarschijnlijk de weg…… die er niet is. Alleen met een goede off the road auto is dit rots/zandpad van 1.5km mogelijk te nemen. Maar goed, we blijven dromen!

Bezoek
De weken in ‘la Miera’ staan ook in het teken van bezoek. Nadat we een week alleen hadden gebivakkeerd komen Michel en zijn zus Wendy ons vergezellen. Michel is een goede vriend van Atilla, de eigenaar, en samen met Wendy blijken het reislustige types te zijn. Raakvlakken genoeg en we hebben een samen een hele prettige tijd gehad. Michel en Wendy, daarvoor nogmaals dank! Daarnaast was het inmiddels herftvakantie geworden en zijn vrienden van ons Reinier,Yvonne, Paulien en Riana Kiewiet ingevlogen. Via vliegveld Brussel, Madrid met een huurauto naar Val de Al gereden. Op het vakantiepark ‘Aguas Claras’ een bungalow gehuurd. Riana is het beste vriendinnetje van Suus en Paulien een goede vriendin van Jop (beide van school), dus het weerzien is zeer welkom. Want alhoewel de kinderen zich goed vermaken, missen ze de vriendjes en vriendinnetjes af en toe wel. Begrijpelijk maar het is niet anders. Ook hier …. aanpassen.

Portugal
Samen hebben we in de week van de herfstvakantie Poldy haar 41ste verjaardag gevierd. Super was het om door zoveel mensen te worden gebeld, ik ben vele malen door de telefoon toegezongen. We hebben samen Val de Al nog een keer bezocht en we hebben nog een keer de rivier bij de molen proberen om te leggen met dammen, wat overigens niet is gelukt. Daarnaast zijn we Portugal maar eens ingereden en hebben we Marvao en Portalegre bezocht. Marvao is wel één van de mooiste vestingsstadjes (dorpje) dat we hebben gezien. We zijn altijd erg enthousiast over Carcasonne, maar dit vinden we nog mooier. Verbazingwekkend dat het er zo rustig is en dat er geen entreegelden zijn. Er zit vermoeden wel een hoop EU geld in. Er zou naar ons idee meer uit te halen zijn, maar dat zal wel Hollands koopmansschap zijn, alhoewel de Portugezen daar toch ook een aardig verleden in hebben opgebouwd. Op deze manier verbaast het ons niet dat het land bijna failliet is naar het schijnt…..

Portalegre is één van de weinig iets grotere steden in de wijde omgeving. Het oude centrum heeft mooie straatjes en gebouwen, alhoewel het verval wel zichtbaar is hier en daar. De pizza’s bij restaurant telepizza (met housemuziek) smaken goed, echter als we nog eens willen bestellen schijnen ze onze bestelling niet te willen aannemen. Ze kunnen wel goed schoonmaken achter de balie, maar bestellingen aannemen…….(geen wonder dat het land bijna failliet is). Dan op ‘Aquas Claras’ zelf nog maar een broodje warm vlees maken. Ook lekker!

Klussen
We moeten ons verblijf hier ook een beetje verdienen natuurlijk en de hoofdklus was het voegen van het terras. Een leuke klus waar de nodige uurtjes zijn ingestoken en wat we grotendeels gezamenlijk hebben gedaan. Ook Reinier heeft nog een aantal vakantie uurtjes opgeofferd, daarvoor dank. Tevens heeft Poldy nog de nodige bremstruiken verwijdert van het ‘landgoed’ en hebben we nog hout staan kloven. Dit was echter gebeurd nadat Michel de bijl aan gort had geslagen. Weer eens iets anders dan iets aan gort slaan met een bijl! Onze kinderen waren al erg gecharmeerd door Michel, maar nu bleek hij ook nog beresterk te zijn.

Nadat Wendy donderdags al was vertrokken naar Lisabon en Michel die maandag daarop naar Madrid gingen ook de Kiewieten weer retour Ollanda. Op de laatste dag voor vertrek, van de familie Kiewiet, nog even een flinke wandeling vanuit de camping naar het naastgelegen dorpje Jola gemaakt. Bleek i.p.v. 2 kilometer 5 kilometer te zijn. Halverwege gingen alle kinderen dan ook in de bezemwagen bij Yvonne. Wel weer genieten van de leegte en het landschap tijdens deze wandeling. Het was erg gezellig en we hebben genoten van het bezoek, super dat ze helemaal langs kwamen.

Laatste week La Miera
Vakantie voorbij en terug naar school. De laatste week dus ook twee dagen regen gehad. We zijn het inmiddels niet meer gewend, maar Chantal onze regendans heeft eindelijk gewerkt en jullie put zit weer aardig vol. In de tuin is volop gespeeld door onze kinderen en er zijn hutten gebouwd, ‘oorlogen’ gevoerd en er is nagedacht op ‘denkstenen’. Zowel Jop, Luit als Suus hadden een eigen grote kei in jullie tuin die ze als ‘denksteen’ bestempelden. Op de denksteen hebben ze vast ook nog even terug gedacht aan de grap van “de eieren op je hoofd”. Je krijgt een euro als ik twee eieren op je hoofd kapot mag slaan, en er dan maar ééntje doen. De lol van één ei willen we echter ook wel, en zo geschiede. Alle drie de kinderen hebben voor een euro dus een ei op hun hoofd laten kapot slaan. Luit had iets weg van Calimero. Daarnaast is er een klein kunstwerk achtergelaten waarvan we hopen dat jullie het leuk vinden.

Zaterdag 29 oktober hebben we Spanje voorlopig achter ons gelaten en zijn we doorgetrokken naar de westkust van Portugal, om precies te zijn naar Vale Porquinas, een prachtige plek vlakbij Vila nova de Milfontes, een 150km onder Lisabon. Hier hebben Jan en Wilma (Wilma is een zus van Hans, onze zwager uit Frankrijk) een kleinschalig vakantieparkje. Zo kom je via via aardig aan je adresjes voor verblijf. Ook hier klussen voor onderdak.

Was de weg naar het huisje in ‘La Miera’ 500 meter onverhard, de weg hier naar toe was 5 km onverhard. Hoe leuk kan je het krijgen…

Groet

RPJLS