Omschakelen......

We zijn inmiddels 6 weken onderweg en het wordt weer eens tijd voor een update over de belevenissen tot nu toe. Na ons pechgevalletje met de achterdeur van de auto hebben we nog een week aan Riviere sur Tarn gestaan met Piet, Marion, Mart, Daan, Niek en Juul. Een echte vakantieweek waarin we eigenlijk weinig hebben gedaan. Beetje zwemmen in rivier en zwembad (kinderen vooral) en verder beetje boekje lezen, spelletjes doen en luieren. Nog wel een kasteeltje (ruïne) en een insectenmuseum bezocht. We moeten zeggen, dit was wel één van de mooiere musea die we in Frankrijk hebben gezien. Leuk, leerzaam en interessant. Daarnaast de dagelijkse gang naar de supermarkt in Millau. De echt grote supermarkten hebben het erg goed voor elkaar. Mooie versafdelingen van groente en vis. Kunnen ze zelfs bij de AH XXL nog wat van leren. Verder mijn 42ste verjaardag gevierd met feestmuts, taart, bier en grote garnalen gebakken in sambal, knoflook en gember. Wat wil je nog meer….

Het was duidelijk het einde van de zomervakantie. In de dagen voor ons vertrek stroomde de camping leeg. Op de camping stonden meerdere gezinnen waar we gedurende de week gezellig mee hadden staan kletsen. We konden deze keer dus zelf een aantal keer volgepakte auto’s uitzwaaien, is weer eens wat anders. Bij elk gezin dat wij uitzwaaiden groeide onze voorraad levensmiddelen en andere camping artikelen. Iedereen liet de aangebroken etenswaar achter voor ons, wij zouden immers nog heel lang spullen kunnen gebruiken. Een volle koelkast, twee bbq’s, een rubberboot en een zwemband verder, hadden wij toch een probleem. Onze Renault Trafic zat immers vanaf de start al propvol.
Gelukkig hadden we op de vorige camping kennis gemaakt met een leuk fenomeen. Toen we daar de tent nog maar net aan het opzetten waren kwam een moeder met kind ons een mooie meisjesfiets brengen. De moeder vertelde dat zij deze fiets hadden gekregen van iemand anders en als ze naar huis zouden gaan de fiets weer aan een ander meisje moesten geven. Ook Suus had bij ons vertrek de fiets weer keurig doorgegeven. De bovenstaande bbq’s hebben ook zo een nieuwe eigenaar gekregen.

Maandag 29 augustus hebben we de tent ingepakt (vermoedelijk komt die er niet meer uit in 2011) en hebben we afscheid genomen van Piet, Marion en de kids. Het was gezellig en Piet en Marion, wie weet zit en nog een wintersportje in over een paar maanden in Marokko of Sierra Nevada, Spanje. Zij enkeltje NL en wij 300 km zuidelijker naar Hans en Marike. Marike (zus van Poldy) woont sinds 11 jaar met Hans in Frankrijk, waar ze eerst een bed and breakfast hadden en sinds een jaar of 4 een gewoon huis met daarbij een kleiner huisje (gite) dat ze verhuren. Recent hebben ze er nog een huis bijgekocht waar nog e.e.a. aan verbouwd moet worden (eigenlijk het hele huis). Planning was om hier een aantal weken te blijven om mee te helpen een start te maken met dit omvangrijke project. Dit huis staat echter wel 50 km van hun huidige stekkie af en 50 km in Frankijk zijn over het algemeen iets anders dan 50 km in Nederland. Het aantal stukken waar je 80 km kan rijden beperkt zich tot ongeveer 15 km. De rest is slingerend omhoog en naar beneden. Je wordt dan wel getrakteerd op leuke riviertjes, pitoreske dorpjes en hier en daar een kasteeltje of ruïne. We zitten hier tenslotte in het land van de Katharen. Kortom je doet er wat langer over, maar de weg er naar toe is een stuk mooier en interessanter dan de route Assen-Steenwijk die ik dagelijks reed. Remco wordt er in iedergeval wel gelukkig van.

De laatste week van de schoolvakantie hebben we dus bij Hans en Marike in Villelongue d’Aude doorgebracht. Aangezien zij tevens een zwembad bij huis hebben geen straf voor de kinderen. Hier is ook ons eerste bezoek langs gekomen. Herman (vriend van Poldy) is vanuit Italie even via ZW Frankrijk doorgereden naar Parijs. Het was gezellig. 3 September werd Jop alweer 10 jaar. Een iets andere invulling van de verjaardag dan normaal gesproken. Geen 70 man over de vloer in Assen maar rustig met gezin aan het zwembad in Villelongue en ook geen kinderfeestje. Voor Jop misschien iets minder leuk, voor de ouders wel lekker rustig. Jop had wel allemaal felicitaties via e-mail, hyves en zelfs via de post. Opa, oma en Immie hadden verjaardagskaarten gestuurd naar het adres van Marike en Hans. Onze buurjongen Matthias had voor Jop een speciale kaars meegegeven: een 10!, deze stond prachtig op de taart.

Maar zoals in Nederland ook het geval was kwam er hier ook een eind aan de schoolvakantie en dat betekent dus ook voor Jop, Luit en Suus…..school. 5 September is Poldy begonnen met lesgeven. En zoals altijd is alle begin moeilijk, dus omschakelen van de vakantiemood in een sabbaticalmood. Hier zal, zoals we eigelijk verwachten, het voor ons een andere invulling gaan worden. Er zal een schoolritme moeten komen. Elke ochtend lesgeven en s’middags, tja s’middags iets anders verzinnen! De eerste 2 schoolweken zijn inmiddels voorbij en de conclusie tot nu toe is dat het goed gaat. Zowel de onderwijzers als ook de leerlingen moesten eerst nog even wennen, maar we beginnen onze draai te vinden. Om 9.00 gaan de kinderen via de achterdeur het huis uit. Lopen een rondje om het huis en komen vervolgens via de voordeur de school binnen waar ze hartelijk welkom worden geheten door juf Poldy en de concierge Remco (niet altijd aanwezig geweest overigens i.v.m. bouwactiviteiten elders). Suus gaat als een speer door de eerste lessen heen en met heel veel plezier. Luit is druk bezig met de tafels en heeft zijn eerste geschiedenis en natuurles gehad. Jop vermaakt zich met topo europa en lijdende voorwerpen in grammaticale zin dan wel te verstaan. Verder hebben ze hun eerste excursie naar Carcasonne, een van de best bewaarde middeleeuwse steden, erop zitten. Kortom ten aanzien van het leren zit het wel goed.

Week 37 zijn we verhuisd naar Belesta waar Angela, een andere zus van Poldy, een huis heeft (wat zouden we zijn zonder familie!). Mooi groot huis aan een riviertje waar de kinderen weer heerlijk in kunnen rondklooien en wij vanaf de veranda kunnen toekijken onder het genot van een hapje en drankje. De kost betalen we natuurlijk zelf, maar voor de inwoning leveren we een kleine tegenprestatie. Terwijl Remco de trap bouwt plant Poldy enkele bomen in de tuin. Daarnaast is het de afgelopen weken erg mooi weer geweest en lopen we altijd nog vrolijk rond in korte broeken en T-shirtjes. De betekenis ‘leven als een god in Frankrijk’ wordt een beetje benaderd.

Er wordt inmiddels hard gewerkt bij het nieuwe optrekje in Lanet. Om überhaupt een beetje fatsoenlijk in het huis te komen moest er eerst een trap worden gebouwd, van beton wel te verstaan. Na 2 weken buffelen is het zo goed als klaar. Een mooie klus die de nodige zweetdruppeltjes en spierpijn heeft gekost. Malletjes bouwen, ijzerwerk op maat maken, stenen wegbikken waar ze teveel waren en op een andere plaats stenen in metselen om ruimtes op te vullen, beton draaien en storten en vooral veel nadenken en meten hoe het allemaal mooi recht en waterpas komt te staan. Het resultaat is er inmiddels naar en over 200 jaar zullen ze nog zeggen: ‘vroeger konden ze wel trappen bouwen…’ (ahum). 14 september heeft Remco zijn laatste molentje beton gedraaid en gestort, Hans gedag gezegd en terug naar Belesta om nog 2 dagen Poldy te helpen met les geven.

Zaterdag 17 september zullen we via een paar uurtjes Andorra doorrijden naar Tarragona in Spanje. Dit ligt ongeveer een 100 km onder Barcelona. Het wordt overigens ook tijd om verder trekken want aankomende dagen zakt het kwik onder de 20 graden aan de Franse kant van de Pyreneeën. Dat zijn we met de temperaturen van de afgelopen weken niet gewend. Daarnaast is er regen voorspeld en ook dat willen we ook zoveel mogelijk vermijden. Dus…wegwezen en de bergen over naar het zonnige Spanje. We zullen eens kijken of we ons daar 14 dagen kunnen vermaken in een blokhut aan het strand. We vermoeden dat dit wel gaat lukken.

Tot zover een kijkje in waar we op dit moment mee bezig zijn. Een groet aan allen.

Suus, Luit, Jop, Poldy en Remco